بررسی نقش سایه و عمق ورودی خانه های سنتی در تامین آسایش حرارتی (نمونه موردی: بافت تاریخی شهر اصفهان)

ورودی دارای نقش های کالبدی گوناگون مانند تامین و نظارت بر ارتباط درون و بیرون، نفوذپذیری، تبدیل پذیری، خوانایی و دعوت کنندگی است. بر اساس تحقیقات بر ورودی ساختما نهای سنتی، عامل آ سایش حرارتی بیرونی کاربران نقشی تعیین کننده دارد. مقاله حاضر با هدف تامین آسایش حرارتی بیشتر ورودی بناها، به بررسی رابطه این پارامتر در ورودی خانه های سنتی اصفهان با کمک تکنیک های سایه اندازی و عمق ورودی پرداخته است. سردر این خانه ها با کمک عمق و رودی، نقش سایبان افقی را اجرا نموده اند. در این مسیر میانگین ماهیانه حداکثر زاویه تابش خورشید نسبت به سطح زمین اصفهان اندازه گیری شد و شرایط سایه افکنی در عمق ورودی با محاسبه میانگین ماهیانه ارتفاع سایه پیشبینی گردید. با کمک مقایسه نتایج حاصله از میانگین سایه مدخل ورود تابستان، ارتفاع سایه و عمق ورودی مطلوب مشخص شد. به علاوه عمق ورودی بهینه اصفهان در جهت جنوب برابر با ۵۷۱۴ / ۰ متر (معادل تنها ۵۷ سانتیمتر) محاسبه گردید. از این رو در تعیین جهت تقسیم بندی زمین، یا در انتخاب جهت ورودی و طراحی ورودی و حتی فرم آن، می توان نکات به دست آمده از معماری سنتی و فرمو لهای حاصله را لحاظ نمود. بنابراین عمق، ارتفاع، جهت و میزان سایه مطلوب تابستان ورودی قابل تعیین و پیشنهاد است.

Keywords:

طراحی اقلیمی , معماری سنتی , ورودی , سایه , آسایش حرارتی