آموزش و پرورش زبان و مهارت های ارتباطی دانش آموزان ناشنوا

در طول تاریخ بشری، افراد ناشنوا، همواره به عنوان مهجورترین اقشار جامعه پنداشته شده اند، بنابر شواهد مستند همواره ادیان توحیدی به دلیل ریشه داشتن در مقوله ی وحی، بهترین نگرش را نسبت به این قشر، ابراز داشته اند زیرا که بر مبنای این بینش، نظام خقلت عالم براساس تفاوت ها بنا شده است و از آن جایی که عصر حاضر، عصر اموزش و پرورش فراگیر نامیده شده است و امروزه اموزش و پروش فراگیر به عنوانجنبشی بسیار بزرگ مورد توجه قرار گرفته که باعث اعتلا بخشیدن به کیفیت زندگی توده های دانش آموزان به ویژه ناشنوایان شده است: پژوهش حاضر درصدد پاسخ به چیستی، چرایی چگونگی آموزش و پرورش زبان و مهارت های ارتباطی دانش آموزان ناشنوا بوده و از آنجا که اساسی ترین مشکل در آموزش کودکان ناشنوا، کمبود یک وسیله ی ارتباطی مناسب برای یادگیری زبان و دریافت آموزش دانسته، تبیین آموزش و پرورش زبان و مهارت های ارتباطی دانش آموزان ناشنوا، هدف این تحقیق بوده که با استفاده از روش تحقیق کتابخانه ای با رویکردی توصیفی به بررسی موضوع پرداخته است و طبق یافته های این پژوهش در مورد روش های مختلف برقراری ارتباط در افرادناشنوا، بیان شده است که آموزش زبان اشاره، یکی از ضروریات آموزشی است: اما کافی نمی باشد و در کنار آموزش های کلاسیک ، آموزش ناشنوایان، بایستی در برگیرنده اهداف متعدد دیگری مانند: برقراری ارتباط، افزایش توانایی تفکر انتزاعی، حرفه آموزی و اجتماعی کردن آنان نیز باشد، و بر این اساس، این نتیجه حاصل شده است که آموزش زبان اشاره به تنهایی روش مطلوبی نیست و نباید به عنوان زبان رایج و مسلط کودک ناشنوا مطرح گردد.

Keywords:

ناشنوا , خودپنداری , زبان اشاره , مهارت های ارتباطی دانش آموزان