شهر پایدار؛ زیست بوم مشارکتی در راستای توسعه شهری پایدار

توسعه پایدار شهری در راستای بالا بردن سطح کیفیت زندگی از طریق ایجاد شرایط مطلوب و بهینه در زمینه های فقرزدایی، تغذیه،بهداشت، اشتغال، آموزش و چگونگی گذران اوقات فراغت است. امروزه با بزرگترشدن و پیچیده ترشدن جوامع و رشد روزافزونجمعیت شهری، رشد و توسعه فیزیکی فضاهای شهری لازم و ضروری میباشد. بنابراین توجه به اهداف اجتماعی در برنامه هایتوسعه بر نیازها یا خواسته هایی اشارت دارند که موجب بهبود کیفیت زندگی مردم خواهد شد. بهسازی و احداث فضای سبز درچارچوب سیاست توسعه درونی، بر به کارگیری توانهای بالقوه و بالفعل موجود در بافت های شهری با استفاده از مشارکت مردمتاکید دارد. اما پیچیده بودن مسایل شهری، باعث بی رغبتی بخش غیردولتی برای بهره برداری از این ظرفیت ها شده است. برایمدیریت مشارکت مردم و حضور فعال آنان لازم است در سه محور ارتقای انگیزه موثر، ایجاد فضای اعتماد آفرین و وضع الزامقانونی مورد حمایت و توانمند سازی قرار گیرند. براین اساس میتوان جریان پیشبرد نوسازی شهری و مشارکت مردم را با به عنوانیک مدل در ارزیابی این برنامه مورد مدیریت قرار داد. در این مقاله با بررسی چالشهای عمده در زمینه فضای سبز مورد بررسیقرار گرفته و پیشنهادهایی جهت بهبود مشارکت مردمی در امر فضای سبز ارائه گردید. ساختاری شهر کمک می نماید تا پویایی هایلازم جهت توسعه پایدار شهری شیراز را فراهم نماید.

Keywords:

شهر پایدار , توسعه پایدار شهری , زیست بوم مشارکتی