(ضرورت استفاده از رویکرد مشارکت در طراحی مسکن )

حضور و مشارکت مردم، در روند برنامه ریزی های مربوط به شهر، برای توسعه و پاسخ گو بودن فضاهای شهری ، مسئله ای ضروری و تعیین کننده است . حضور موثر افراد در عرصه تصمیم گیری برای فضاهای شهری از طریق فرآیند طراحی مشارکتی امکانپذیر می باشد. مشارکت یعنی مردم مستقیما در فرآیند تهیه طرح حضور داشته و بتوانند آن را کنترل کنند. اما در جامعه ما، حضور کاربر در فرآیند طراحی و ساخت فضاهای شهری کمتر صورت پذیرفته و تجارب صورت گرفته در این زمینه حکایت از ناکافی بودن تلاشها و در نتیجه ابتر ماندن مشارکت جامعه در تصمیم سازی هایی دارد که بر زندگی آنان تاثیر می گذارد. و این مسئله را می توان یکی از عوامل عدم موفقیت برنامه های جمعی مانند مسکن های مهر تلقی نمود. لذا این مقاله بر آن است تا با بررسی چالش ها، شیوهها و همچنین مزایای استفاده از رویکرد مشارکتی در ابعاد مختلف ، ضرورت استفاده از این رویکرد در طراحی مسکن را بررسی نموده و اهداف و تدابیر مطلوب جهت دستیابی به حضور حداکثری کاربر در روند طراحی را پیشنهاد دهد. بنظر می رسد مشارکت افراد جامعه در کنترل تصمیم گیری درباره طراحی ، ساخت و نگه داری مسکن خویش ، زمینه ساز رضایت بیشتر آنان از فضا شده و احساس رفاه اجتماعی و تحمل پذیری ایشان در برابر کمبودها و نواقص را افزایش می دهد.روش تحقیق در این مقاله مبتنی بر روش توصیفی -تحلیلی بوده که اطلاعات آن به صورت مطالعات اسنادی و کتابخانه ای جمع آوری گردیده است . بر این اساس می توان استفاده از رویکرد مشارکت در برنامه ریزی های شهری را، حلقه گم شده فرآیندهای طراحی شهری و به ویژه در طراحی مسکن ، به عنوان مهم ترین فضای شهری ، در ایران دانست . لذا لازم است برنامه ریزان و طراحان شهری در استفاده از روشهای طراحی خود تجدید نظر نموده، و نقش کاربر را، به عنوان مصرفکننده فضا، نقشی پررنگ تر در فرآیند طراحی در نظر گیرند.

Keywords:

مسکن , مشارکت , معماری مشارکتی , شهرسازی مشارکتی , مسکن مشارکتی