تاثیر ساختار ناحیه گیرش نخ اینترمینگل شده بر خواص خمشی کامپوزیت های پایه بتنی تقویت شده با منسوج پلی پروپیلنی

هدف از این پژوهش ارزیابی تاثیر ساختار ناحیه گیرش نخ اینترمینگل شده بر خواص خمشی کامپوزیتهای پایه بتنی تقویت شده با منسوج پلی پروپیلنی است. نخ چند رشته ای پلیپروپیلنی کاملا کشیده شده با سه جت اینترمینگل هبرلاین P۴۱۲، P۲۱۲ و S۱۶ و فشار هوای مصرفی ۴ اتمسفر تحت فرآیند تکسچرایزینگ با تاب مجازی قرار داده شد. ساختار هندسی ناحیه های گیرش و مجموع طولی آنها مورد مطالعه قرار گرفت. منسوج تقویت کننده با طرح بافت ساده در سیستم تاری-پودی بافته شد. اثر فرآیند اینترمینگل کردن بر خواص فیزیکی و مکانیکی منسوج توسط آزمون های استحکام سنجی و اصطکاک ارزیابی شد. نمونه کامپوزیت ها قالب گیری، پس از ۲۸ روز تحت آزمون خمش چهار نقطه ای قرار گرفتند. نتایج نشان می دهد که ساختار گیرش بر خواص خمشی این کامپوزیت ها اثرگذار است. بیشترین استحکام خمشی مربوط به کامپوزیت حاوی نخ اینترمینگل شده با جت هوای P۴۱۲ برابر با ۱۲۴۹۶/۵۶ نیوتن است که نسبت به نمونه بتنی تقویت نشده ۶۸ درصد افزایش داشته است.

Keywords:

ساختار گیرش , کامپوزیت بتنی , اینترمینگل کردن , مقاومت خمشی