بررسی چسبندگی لایه الکتروریسی نایلون۶ به زیرلایه بی بافت پلی پروپیلن

تولید لایه نانوالیاف، با وجود تمام پیشرفت ها، هنوز با چالش هایی نظیر ضعف خواص مکانیکی مواجه است که برای حل آن استفاده از یک لایه زیرین، به عنوان بستر پیشنهاد شده است. رفتارهای متفاوت چسبندگی تحت تاثیر برهم کنش های سطح و میزان آن نیز از روش های متفاوتی قابل اندازه گیری است. در این مقاله با بررسی تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی و نتایج آزمون پیلینگ، به بررسی چسبندگی با تحلیل دو عامل اثرگذار قطر و وزن مترمربع زیرلایه بی بافت پرداخته خواهد شد. این بررسی با الکتروریسی محلول پلیمری نایلون۶ بر دو زیرلایه بی بافت با دو وزن مترمربع ۳۰ و ۴۰ گرم بر مترمربع، با میانگین های قطری ۳۴±۱۹۸ و ۴۵±۱۷۴ نانومتر انجام شد. نتایج نشان داد که با کاهش وزن مترمربع زیرلایه، علی رغم افزایش حدود ۱۳/۷ درصدی قطر نانوالیاف، رشد کار نیروی چسبندگی از ۸/۱۵ به ۲۴/۳۷ میلی ژول، مشاهده خواهد شد. علاوه بر آن، در وزن مترمربع یکسان، کاهش قطر موجب افزایش چسبندگی خواهد شد.

Keywords:

چسبندگی , نانوالیاف , زیرلایه بی بافت , کار نیروی چسبندگی , درهم-تنیدگی مکانیکی