بررسی رهیافت های استدلالی علامه طباطبایی و مصطفی مسلم در غرض یابی محتوایی سوره یس

از مباحث مورد توجه قرآن پژوهان معاصر، نظریه وحدت موضوعی سوره ها به منظور نظام مند و منسجم جلوه دادن سور قرآن از منظر مفهوم و هدف و معرفی آن ها به عنوان یک شخصیت مستقل هدفمند و با اغراضی خاص از جانب متکلمی حکیم است. تفاسیر المیزان و التفسیر الموضوعی لسور القرآن الکریم با اتخاذ این شیوه، نام خویش را در زمره معتقدان به این نظریه ثبت کرده اند. اعتقاد به نظریه وحدت موضوعی سوره ها، تفاوت خاستگاه فکری و معاصر بودن هر دو مفسر، از جمله مواردی است که لزوم بررسی تطبیقی میان این دو تفسیر را آشکار می سازد؛ اهتمام نوشتار حاضر، بررسی رهیافت های استدلالی ایشان در نمایان سازی این نظریه در سوره یس و واکاوی مشابهت ها، نقاط قوت، میزان انطباق و توفیق تفاسیر در بکار بستن نظریه است. نتایج نشان از نقطه تمرکز آنان در توجه دهی به واحدهای موضوعی در مسیر غرض یابی دارد. تحلیل محتوا و موضوعات کلی سوره یس نیز محور موضوعی اصول سه گانه اعتقادی را ترسیم می کند، که نمایانگر برتری عملکرد علامه طباطبایی در غرض یابی و توجه دادن به محور سوره است.

Keywords:

علامه طباطبایی