بررسی اثر بخشی معماری بیوفیلیک در جهت ارتقاء سطح کیفیت فضاهای جمعی (نمونه موردی : پاتوق شهری )

با مروری بر شرایط کنونی کشور ایران می توان دریافت ، همگام با پیشرفت صنعتی ، افزایش جمعیت و مهاجرت و توسعه شهرنشینی و تغییر وضعیت معیشتی انسانها، که موجب پیدایش عادات آپارتماننشینی ، کوچک شدن و حذف حیاطها از خانه ها و در نهایت موجب ایجاد تحولات اجتماعی و شیوه زندگی ناسالم ، کاهش اوقات فراغت با کیفیت و فاصله انسانها از هم شد، فلذا فضاهای عمومی و جمعی شهری اهمیت دو چندان در جهت تامین نیازهای انسانی یافتند. پاتوقهای شهری از مهمترین عناصر ساخت فضایی شهر و بستر شکل گیری فعالیت های مختلف فرهنگی ، اقتصادی و پاسخگوی نیازهای اجتماعی انسان و تامین فرصت های لازم در زمینه کسب تجارت اجتماعی انسانها هستند که مستلزم طراحی انسان محورنه صرفا تک بعدی اقتصادی هستند. فلذا پژوهش حاضر سعی بر آن دارد تا با ترکیب محیط طبیعی با فضاهای جمعی شهری تاثیر مثبت بر حوزه روانی ، جسمی ، اجتماعی انسانها بگذارد. این امر مستلزم شناخت اصول معماری بیوفیلیک است . معماری بیوفیلیک اشاره به گرایش افراد نسبت به تمام موجودات زنده و زندگی بخش یعنی نیازهای فطری انسان و عدم گسست میان انسان، طبیعت و ویژگی های آنها دارد. نوع ارتباط با محیط می تواند شامل بو، صدا، باد، نور، آب، پوشش گیاهی و غیره باشد. لذا با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و میدانی به روش توصیفی -تحلیلی به دنبال ارتقاء کیفیت پاتوقهای شهری و حضور مداوم انسانها و گذراندن اوقات فراغت با کیفیت کمک کرد. نتایج حاصل از پژوهش حاکی از آن است که وجود طبیعت در محیط انسان ساخت تاثیر مثبت در کیفیت پاتوقهای شهری دارد.

Keywords:

انسان , نیازهای انسانی , معماری بیوفیلیک , فضاهای جمعی , پاتوق شهری