بررسی کیفیت فضای نگهداری و توانبخشی کودکان اتیسم از منظر معماری

رابطه تنگاتنک انسان و محیط مدتهاست که بخشی جدایی ناپذ یری از تحقیقات معماری است .معماری به عنوان یک حرفه ، مسئول ایجاد محیطی است که برطرف کننده نیازهای همه نوع از کاربران باشد. افراد با نیازهای خاص نباید از چنین تطبیقی استثنا باشند. در طی پژوهشهایی که توسط محققین ایرانی صورت گرفته به طور دقیق از هر ۸۸ کودک در جهان، ۱ کودک مبتلا به بیماری اوتیسم متولد می شودو به نظر می رسد این آمار رو به افزایش است ؛ و در ایران نیز از هر ۱۰۰۰ کودک متولد شده متاسفانه ۳ کودک مبتلا به این بیماری است . ولی با وجود بروز قریب به اتفاق آن، متاسفانه جامعه معماری محروم از هرگونه استاندارد و ضوابط ساختاری و فیزیکی برای مراکز مخصوص بیمار اوتیسم است و متاسفانه پژوهش زیادی در زمینه اوتیسم انجام نشده است .فضاهای اقامتی ،درمان وآموزشی مختص این کودکان به صورت تخصصی فقط در معدودی از کشورها نظیر آمریکا و آلمان به کار گرفته می شوند، ولی در ایران به دلیل عدم آشنایی با اوتیسم فقط یکی دو مکان آموزشی غیراستاندارد با تغییر کاربری ساختمانی و تبدیل آن به این مراکز در تهران دایر است که به هیچ وجه جوابگوی کودکان بیمار نیست و شهرستان ها هم فاقد این امکانات هستند. از این رو هدف از این مقاله ،مطالعه روی قشری از جامعه است که شا ید کمتر مورد توجه قرار گرفته اند و همین طور به دست آوردن ضوابط واستانداردهایی مدون که پاسخگوی نیازهای این کودکان باشد.. در این مقاله در مورد کودک مبتلا به بیماری اوتیسم ،ضوابط طراحی ، نحوه طراحی فضای بازی و لزوم ایجاد گوناگونی و تنوع در طراحی فضاها و در پایان پیشنهادات طراحی در جهت افزایش رشد خلاقیت و مهارت کودک اوتیسمی بحث شده است . روش تحقیق در این مقاله مبتن ی بر مطالعات کتابخانه ای و مطالعات میدانی است و نت یجه حاصل از این پژوهش بیانگر این است که فضاهای آموزشی و توان بخشی برای کودکان اوتیسم باید دارای پتانسیل های لازم بر پایه شناخت ویژگیهای روحی ، روانی و رشد آنها بوده و از فضاهای متنوعی برخوردار باشد و استفاده از عناصر، رنگها و شکل های متنوع و گوناگون در طراحی فضاهای داخلی و خارجی یرای به چالش کشیدن ذهن کودک اوتیسم بیش از یک کودک نرمال ضرورت دارد .

Keywords:

بیماری اوتیسم , طراحی فضاهای آموزشی , اقامتی , درمانی , ارتقاء خلاق یت , اصول و ضوابط معماری