بررسی زیرساخت های شهر هوشمند تهران در دوران کرونا

در سال های اخیر دنیا با بحرانی رو به رو شده است که به سرعت همه نقاط جهان را فرا گرفته و هیچ کشوری از این بحران در امان نیست . تعاملات اجتماعی یکی از نیازهای فطری و درونی بشر است که با هدف حضور فیزیکی در یک فضای شهری صورت می گیرد و فاصله گذاری اجتماعی این شکل تعاملات اجتماعی را با محدودیت هایی مواجه کرده است . مفهوم شهر هوشمند به عنوان مفهومی برای افزایش و اهمیت و کیفیت زندگی شهروندان در دوران بحران کرونا در دستور کار سیاست گذاران شهری قرار گرفته است . بنابراین بررسی زیرساخت های شهر هوشمند تهران در دوران کرونا بیش از پیش آشکار می گردد. این پژوهش از نوع مطالعات کتابخانه ای و بنیادی است لذا با هدف بررسی زیرساخت های شهر هوشمند تهران در دوران کرونا تدوین شده است . جامعه آماری پژوهش شامل کارشناسان با روش نمونه گیری خوشه ای به تعداد ۲۱۷ نفر و شهروندان شهر تهران با روش نمونه گیری تصادفی ساده به تعداد ۳۸۴ نفر محاسبه گردیده است . برای بررسی فرض نرمال بودن متغیرهای پژوهش از آزمون کولموگروف- اسمیرنوف و با توجه به نرمال بودن متغیرها از آزمونهای پارامتری T تک نمونه ای ، تحلیل واریانس یکطرفه (ANOVA) استفاده شده است . نتایج آزمون تی نشان می دهد که معیار استفاده از زیرساخت های اینترنتی با آماره تی ۲۱,۱۲ و سطح معناداری کمتر از ۰۵,۰، معیار ابزارهای فناوی و هوشمند با آماره تی ۷۴,۸ و سطح معناداری کمتر از ۰۵,۰ ، معیار استفاده از خدمات هوشمند با آماره تی ۵۲,۶ و سطح معناداری کمتر از ۰۵,۰ و نیز معیار جابجایی هوشمند با آماره تی ۱۵,۶ و سطح معناداری کمتر از ۰۵,۰ به ترتیب بالاترین مطلوبیت و رضایتمندی را داشته اند. بر اساس نتایج حاصل ، راهکارهایی ارائه گردید که توجه به این راهکارها می تواند بسیار موثر واقع گردد.

Keywords:

سیاست گذاران شهری , تعاملات اجتماعی , زیرساخت , شهر هوشمند تهران , دوران کرونا