تحلیل پراکنش کاربریهای اراضی شهر از منظر عدالت فضایی (نمونه موردی: مناطق دهگانه کلانشهر شیراز)

عدالت فضایی به عنوان یک ضرورت در توزیع کاربری های عمومی شهرهای امروزی می باشد و بی عدالتی در نحوهی توزیع آن، تاثیر جبران ناپذیری بر ساختار، ماهیت شهر و جدایی گزینی طبقاتی مناطق شهر گذاشته و مدیریت شهری را با چالش های جدی روبرو می کند. از این رو هدف از این پژوهش تحلیل نابرابری های پراکنش کاربری های عمومی شهر از منظر عدالت فضایی با استفاده از GIS (نمونه موردی : کلانشهر شیراز) می باشد. روش تحقیق ، توصیفی - تحلیلی مبتی بر مطالعات کتابخانه ای و بررسی های میدانی است ، در مقاله حاضر، با هدف تحلیل و مقایسه روشهای ارزیابی توزیع عادلانه خدمات شهری به صورت تطبیقی و مقایسهای ، مورد ارزیابی واقع شده است ؛ که با بررسی میزان نابرابری ها در توزیع خدمات و کاربری های عمومی می توان پی برد که کاربری های عمومی شهر همچون اداری ، جهانگردی و پذیرایی از وضعیت بهتری نسبت به سایر کاربری های نه گانه شهری برخوردار می باشند و متاسفانه کاربری های ورزشی ، آموزشی ، تاسیسات و تجهیزات شهری در وضعیت بحرانی قرار دارند. نتایج نشان می دهد که منطقه یک از بالاترین سرانه از لحاظ امکانات عمومی و منطقه چهار و پنج شهر شیراز از پایین ترین خدمات شهری برخوردار می باشند. این مطلب بیانگر نوعی بی نظمی در پراکنش فضایی کاربری ها به ویژه در رابطه با جمعیت و کاربری زمین می باشد؛ بنابراین مدیران شهر شیراز نیازمند توجه ویژهای به محله های محروم در شاخص های مرتبط هستند.

Keywords:

کاربری اراضی , عدالت فضایی , پراکنش فضایی , کلانشهر شیراز