پیش بینی پایستگی تحصیلی دانش آموزان بر اساس انگیزش تحصیلی و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی

امروزه یکی از مهمترین دغدغه های نظام های آموزشی، موفقیت تحصیلی دانش آموزان است و این نظام ها زمانی موفق هستند که یادگیرندگان از لحاظ تحصیلی وضعیت مطلوبی داشته باشند. پژوهش حاضر با هدف پیش بینیپایستگی تحصیلی دانش آموزان بر اساس انگیزش تحصیلی و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی انجام شد. جامعه آماری عبارت بود از کلیه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم شهرستان شهریار در سال تحصیلی۱۴۰۲ -۱۴۰۱که برابر با ۶۵۰ نفر بود. نمونه آماری متشکل بود از ۲۴۲ نفر از این دانش آموزان که با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. جهت اندازه گیری پایستگی تحصیلی از پرسشنامه پایستگی تحصیلی مارتین ومارش (۲۰۰۸)، برای سنجش انگیزش تحصیلی از پرسشنامه انگیزش تحصیلی هارتر (۱۹۸۱) و به منظور اندازه گیری راهبردهای یادگیری خودتنظیمی از پرسشنامه راهبردهای یادگیری خودتنظیمی پینتریچ و دی گروت (۱۹۹۰) استفاده گردید. نتیجه آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که پایستگی تحصیلی با انگیزش تحصیلی (و مولفه های آن) و راهبردهای یادگیری خودتنطیمی رابطه مستقیم و معنادار آماری دارد (p≤۰.۰/۱). آزمون تحلیلرگرسیون چندمتغیره حاکی از آن بود که راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و انگیزش تحصیلی (و مولفه های آن) توان پیش بینی معنادار پایستگی تحصیلی دانش آموزان را دارند (p≤۰.۰/۵). لذا فراهم آوردن شرایط مناسب برای افزایش انگیزش تحصیلی و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی می تواند فرصت بیشتری برای پیشرفت و پایستگی تحصیلی دانش آموزان ایجاد کند.

Keywords:

پایستگی تحصیلی , انگیزش تحصیلی و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی