رابطه روش های تدریس با خلق و خوی دانش آموزان و اضطراب در میان دانش آموزان ابتدایی شهرستان شیروان

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه روشهای تدریس با خلق و خوی دانش آموزان و اضطراب در میان دانش آموزان ابتدایی شهرستان شیروان بود. روش پژوهش حاضر توصیفی- همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر دوره ابتدایی شهرستان شیروان در سال ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بود که شامل ۱۰۰۰ نفر است با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس با توجه به جدول مورگان تعداد ۲۷۸ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند و کسانی که داوطلب به شرکت در پژوهش بودند به پرسشنامه های پژوهش پاسخ دادند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های چند بعدی اضطراب کودکان، روش های تدریس، خلق خو استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه و نرم افزار SPSS-۲۴ انجام شد. یافته ها نشان داد که روشهای تدریس تخصصی،تعاملی و تسهیل گری رابطه منفی و معناداری با اضطراب دارد اما در خرده مقیاس های روش هایتدریس اقتدار رسمی و تسهیل گری با اضطراب رابطه مثبت و معناداری دارند. همچنین خرده مقیاس های مردم آمیزی و نیرو/ انرژی و توجه پذیری با اضطراب رابطه منفی و معناداری دارند و خرده مقیاس تهییج پذیری با اضطراب رابطه مثبت و معناداری دارد. در نتیجه معلمان مداراس باید جهت کاهش مشکلات خلق و خو و اضطراب دانش آموزان به روش های تدریس خود توجه کنند و روش مناسبی را به کار گیرند.

Keywords:

روشهای تدریس , خلق و خو , اضطراب