بررسی سیمای شهری با رویکرد معماری زمینه گرا

در معماری چنانچه قابل اثبات است ابتدا ماهیت و مفهوم وجود دارد، بعد ماده خلق می شود یعنی آنچه که تصور نامیده می شود شکل وجود به خود می گیرد و سرانجام تصویر این تصور به بیرون ذهن منتقل می شود. ذهن ما از یک جهت مانند یک تخته سیاه در آتلیه معماری دانشکده مان می باشد که ابتدا روی آن خطی ترسیم نشده است اما به تدریج و مرحله به مرحله با گذراندن واحدهای ترکیب و مقدمات و هندسه و دیدن مجله ها و فضاهای متفاوت، نمادهایی را بر روی این تخته خالی از هر گونه خط و هندسه ترسیم می نماییم . پس دیدن، نگاه کردن و اندیشیدن در معماری بسیار حائز اهمیت می باشد. در این تحقیق بر آنیم که با بررسی فضاهای تشکیل دهنده معماری زمینه گرا در سیمای شهری ، و ارتباط آنها با فضا و پیرامون خود، به ضوابط و معیارهایی دست پیدا کنیم که طراح را در یافتن راه حل نهایی یاری رساند. فرم زمین علی رغم اهمیتی که در نظام بافت های شهری داشته ، امروزه کمتر مورد توجه است ، این در حالی است که در چند دهه اخیر، دیدگاه توسعه پایدار بر زمینه گرایی تاکید دارد. در پژوهش حاضر زمینه گرایی با تاکید بر زمین مداری و پیوند محیط با فضا به درک بستر خود پرداخته و پیامی را که بستر به او انتقال می دهد به عینیت می رساند. عوارض زمین به عنوان عناصری موثر در شکل گیری مکان بوده و حذف آنها چهره زمین را دگرگون می کند و حافظه زمین را برای همیشه از وجود آنها پاک می کند. یافته های این پژوهش از طریق مشاهدات میدانی و تجزیه و تحلیل از روش کمی و کیفی به طور مکمل می تواند ما را در ایجاد فضای انسان ساخته بهینه تر، شهری کاراتر و نیز به بیان نظریه های جدیدتر یاری دهد.

Keywords:

سیمای شهری , زمینه گرایی , معماری , پیوند با محیط , عوارض طبیعی