احیا و ترویج روشهای سنتی حفاظت از منابع آب و خاک گامی موثر درتوسعه پایدار منابع

تاریخ کشاورزی ایران نشان می دهد که کشاورزان ایرانی در زمینه فنون بومی استحصال آب ، گسترش کشاورزی و بیابانزایی از تجربیات زیادی برخوردار بوده اند، که قدمت آن به حدود 0333 سال می رسد.احداث بیش از 03 هزار رشته قنات ، تراس بندی اراضی پرشیب کوهستانی ، احداث آب بندها و سدها و آبیاری کوزه ای و سیلابی نشان دهنده تجربه غنی فناوری بومی کشاورزان ایرانی در حفاظت از منابع آبو خاک است. فناوری بومی حفاظت از منابع آب و خاک مجموعه روشها و مهارتهایی است که با توجه به شرایط محیط طبیعی و اجتماعی جوامع برای مدیریت منابع آب و خاک خود از آنها استفاده می کنند.به عبارت دیگر فناوری بومی هر جامعه ای بخشی از سرمایه ملی آن جامعه است که حاصل تجرب و آزمون و خطاهای چند هزار ساله یک جامعه با محیط زیست خود می باشد . این فناوری آئینه تماینمایی از وضعیت اقلیمی و خصوصیات طبیعتی وتبلور روابط متقابل انسان با محیط است که در بر گیرنده طیف وسیعی از زندگی بومی از جمله؛محیط زیست ، طریقه زندگی ، امرار معاش وکشاورزی می باشد.لذا در این مقاله به احیا و ترویج روشهای سنتی حفاظت از منابع آب و خاک گامی موثر درتوسعه پایدار منابع دراختیار پرداخته می شود.

Keywords:

مدیریت , منابع آب و خاک , روشهای سنتی حفاظت