تعیین تاثیر روان درمانی مثبت نگر بر امید به زندگی و خودمراقبتی در سالمندان

هدف از انجام این پژوهش تعیین تاثیر روان درمانی مثبت نگر بر امید به زندگی و خود مراقبتی سالمندان شهر ساری بود. این پژوهش ازلحاظ هدف جزء پژوهش های کاربردی، ازنظر زمان مقطعی و ازلحاظ روش، جزء پژوهش های نیمه آزمایشی (طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل) انتخاب شد. جامعه آماری در این پژوهش شامل سالمندان خانه سالمند مینا واقع در شهرستان ساری به تعداد ۴۰ نفر بود. روش نمونه گیری غیرتصادفی و هدفمند انتخاب شد و تعداد نمونه آماری۳۰ نفر از سالمندان در دو گروه آزمایش و کنترل (هر کدام ۱۵ نفر) و روش گردآوری داده ها از نوع کتابخانه ای و میدانی بوده است. ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش پرسشنامه استاندارد بود. پرسشنامه امید به زندگی اشنایدر و همکاران (۱۹۹۱) و سپس پرسشنامه خود مراقبتی سالمندان، همتی و همکاران، (۱۳۹۴) و همچنین گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت روان درمانی مثبت نگر دریافت نمودند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از دو روش آماری توصیفی و استنباطی بهره گرفته شد. در آمار استنباطی از آزمون تحلیل کواریانس تحت نرم افزار SPSS استفاده شد. یافته ها نشان داد روان درمانی مثبت نگر بر امید به زندگی و خود مراقبتی تاثیر دارد.

Keywords:

روان درمانی مثبت نگر , امید به زندگی , خود مراقبتی , سالمندان.