مقایسه تاثیر تمرین هوازی در آب دریا و ساحل بر عملکرد اندوتلیال، التهاب و استرس اکسیداتیو مردان مسن دارای اضافه وزن

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر تمرین در آب و خشکی بر عملکرد اندوتلیال، التهاب و استرس اکسیداتیو مردان مسن دارای اضافه وزن بود. ۳۰ مرد دارای اضافه وزن ۵۰ تا ۵۵ ساله با شاخص توده بدنی بین ۲۵ تا ۳۰ به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب شده و به طور تصادفی در سه گروه تمرین در آب دریا، تمرین در ساحل و کنترل (هر گروه ۱۰ نفر) قرار گرفتند. مداخلات به مدت ۸ هفته اجرا شد. تمرین (هم در ساحل و هم در آب دریا) شامل ۲۵ دقیقه دویدن بود که برای هفته های اول تا هشتم به ترتیب با ۶۰%، ۶۵%، ۷۰%، ۷۰%، ۷۵%، ۷۵%، ۸۰% و ۸۵% ضربان قلب بیشینه انجام شد. برای کنترل ضربان قلب از ضربان سنج پلار استفاده شد. ۲۴ ساعت قبل و ۴۸ ساعت بعد از آخرین جلسه مداخلات نمونه خونی در وضعیت ۱۲ ساعت ناشتایی از همه گروه ها گرفته شد. برای هر نمونه مقادیر CRP، MDA، ET-۱، NO و FMD اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که سطوح MDA، CRP و ET-۱ در دو گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل به طور معنادار کاهش و مقادیر NO و FMD در دو گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل به طور معنادار افزایش یافتند (P<۰.۰۵)، اما تفاوت معناداری بین دو گروه تمرین وجود نداشت (P>۰.۰۵). احتمالا تمرین هوازی هم در آب دریا و هم در خشکی می تواند منجر به بهبود عملکرد اندوتلیال مردان سالمند دارای اضافه وزن می شود و از این طریق از بروز بیماری های قلبی عروقی در این افراد پیشگیری می کند. تصور بر این است که کاهش استرس اکسیداتیو و التهاب از دلایل عمده ی بهبود عملکرد اندوتلیال بدنبال تمرین هوازی می باشند.

Keywords:

تمرین در آب دریا , عملکرد اندوتلیال , استرس اکسیداتیو , اضافه وزن , سالمند