بررسی و تحلیل سبک شناسی لایه های زبانی غزلیات فیضی دکنی

ایران و هند، دو ملت دیرینه و با پیشینه ای درخشان و پر بار از علم و ادب و فرهنگ و هنر هستند. این دو ملت که به سبب برخاستن از ریشه مشترک نژاد هند و ایرانی و نیز هم جواری جغرافیایی در طول تاریخ در حال تبادل مداوم با یک دیگر بودند؛ در دوره اسلامی ، فصل جدیدی از داد و ستد های ادبی ، هنری ، علمی و فرهنگی را گشودند. با پیشروی های صفاریان و به ویژه غزنویان در سرزمین هند و سپس بنیادگذاری سلسله های فارسی زبان در آن سامان، مانند سلاطین غوری ، لودی ، بهمنی ، سوری ، قطب شاهی ، عادل شاهی ، نظام شاهی ، الیاس شاهی و سرانجام تیموریان هند، زبان فارسی تبدیل به زبان ارتباط جمعی و زبان ادبی هندوستان شد. در زمان تیموریان هند با مهاجرت وسیع ایرانیان به هندوستان و آمیزش ادب و هنر ایرانی با فرهنگ هندی ، سبکی تازه با نام سبک هندی پدید آمد. فیضی دکنی ، ملک الشعرای دربار اکبرشاه تیموری ، از پیشگامان این سبک بود. شعر او اگر چه هنوز رگه هایی از سبک وقوع را در خود داشت ، اما ریزهکاری های طبع هندی و باریک اندیشی های ذهن هندیان در آن نمایان بود و مقدمه ای شد برای ظهور شاعرانی که در نسل های بعدی ، سبک ویژه و محض هندی را پدید آوردند. این پژوهش به روش تحلیلی و توصیفی ، لایه های گوناگون زبانی غزلیات فیضی دکنی را مورد بررسی قرار داده است . در لایه زبان، سطوح واژگانی و نحوی بر اساس دو قاعده ی مهم زبان شناسی یعنی هنجار گریزی و قاعده افزایی و با مواردی چون هنجارگریزی صرفی ، هنجارگریزی معنایی ، هنجارگریزی گویشی ، هنجارگریزی زبانی ، هنجارگریزی نحوی ، هنجارگریزی واژگانی ، ویژگیهای آوایی و موسیقایی ، موسیقی درونی ، موسیقی بیرونی و موسیقی کناری مورد بررسی قرار گرفته است . یافته های این تحقیق گویای آن است که شعر فیضی در حوزه ی زبانی مجموعه ای معتدل از کاربرد ظرافت ها و نوآوریهایی است که در در منزلگاه نهایی خویش با تحول و تکامل ، سبک هندی را موجب می شود.

Keywords:

فیضی دکنی , سبک هندی , حوزه ی زبان , هنجارگریزی , قاعده افزایی .