اقامتگاه در ایران وتطبیق آن با فرانسه

اقامتگاه ، اصطلاح حقوقی به معنی محل سکنای شخص و مرکز مهم امور او می باشد. اقامتگاه همچون «اسم » از مشخصات هر شخص حقیقی یا حقوقی است . اقامتگاه در حقوق داخلی و حقوق بین الملل خصوصی دارای اهمیت و آثار گوناگونی است . اقامتگاه در فقه اسلامی عنوان خاصی ندارد و مواد 1002 تا 1010 قانون مدنی ایران با استفاده از حقوق جدید اروپا ، به ویژه از قانون مدنی فرانسه اقتباس شده است . اقامتگاه ارتباط مادی و حقوقی بوده که اشخاص، اعم از حقیقی یا حقوقی را به محل یا حوزه ای معین پیوند می دهد و به دلیل اهمیتخاصی که دارد در حقوق داخلی تمامی کشورها مطرح گردیده است. برای تعیین اقامتگاه از ضوابطی استفاده می گردد بایستی مورد توجه قرارگیرد. تعیین اقامتگاه دارای آثار و فوایدی است که این آثار با توجه به تقسیمات اقامتگاه متفاوت می باشد و در جنبه های مختلف تاثیرگذار بودهو این موضوع از دیدگاه حقوق جوامع مختلف متمایز از یکدیگر می باشد .

Keywords:

اقامتگاه , تابعیت , سیستم حقوقی , توصیف , تعارض قوانین .