بررسی تشویق در یادگیری های گروهی بر اساس عملکرد های فردی

تشویق چارچوبی جدایی ناپذیر برای روش های پژوهشی مناسب یادگیری گروهی است. تشویق های گروهی بر اساسعملکردهای فردی باعث افزایش یادگیری فردی شده و باور بر این است که این کار با ایجاد انگیزه برای به اشتراک گذاریدانش صورت می گیرد. در صورت عدم وجود چارچوب های خارجی مانند تشویق، یادگیری گروهی مزیت آموزشی کمتری دارد.در مواردی که این روش بدون وجود عوامل مشوق خارجی مزایایی نشان می دهد، اغلب این روش فرا تر رفتن از هدف آموزشرفته و حفظ کردن طوطیوار را ایجاب می کند. در مقابل وقتی افراد به تنهایی کار می کنند تشویق ممکن است انگیزه افراد راکاهش داده و موجب یادگیری کمتر و سطح پایین تر روش های یادگیری که حتی پس از حذف تشویق می گردند. مطالعهگروهی یادگیری بیشتر را تضمین نمی کند. وقتی افراد با هم کار می کنند برخی از توجه آن ها باید معطوف وظیفه بوده ومیزان دیگری از توجه باید معطوف تعامل باشد. تلاش ها در زمینه کار گروهی ممکن است مفید یا بی ثمر باشد. برای مثال،انحراف اجتماعی موردی شناخته شده است که در آن اعضای گروه با تلاش کمتری در گروه عمل می کنند تا اینکه آنها تنهاباشند زیرا آنها از دیگران انتظار سستی دارند. همکاری می تواند در ایجاد ارتباطات شناختی یک فرد برای یک موضوع دخیلباشند زیرا گاهی اوقات زمان برای گوش دادن به ایده های هم گروهی صرف می گردد. بعنوان مثال دانش آموزان قوی تر یاکسانی که بیشتر تمایل به توجه به همسالان خود دارند ممکن است بحث ها را در گروه دنبال کرده و شانس هم گروهی هایخود را در به اشتراک گذاری دانش کاهش دهند.

Keywords:

تشویق , یادگیری گروهی , عملکرد فردی