بررسی رابطه رشد اجتماعی با درگیری تحصیلی با میانجی گری تعامل معلم دانش آموز در بین دانش آموزان متوسطه دوم شهر قم

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه رشد اجتماعی با درگیری تحصیلی با میانجی گری تعامل معلم دانش آموز در بین دانش آموزان متوسطه دوم شهر قم بود. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه دانش اموزان متوسطه اول شهر قم بودند که از بین با توجه به نمونه گیری در دسترس و با توجه به همکاری مدیران و دبیران مدارس تعداد ۲۰۰ دانش آموزان به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه درگیری تحصیلی ریو (۲۰۱۳)، پرسشنامه ماهیت و کیفیت تعاملی بین معلمان و دانش آموزان وبلز و همکاران (۱۹۹۳) و مقیاس رشد اجتماعی واینلند (۱۹۸۴) بود. نتایج تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که از بین مولفه های درگیری تحصیلی، درگیری عاطفی دارای بالاترین میانگین بود و درگیری شناختی دارای پایین ترین میانگین، در بین مولفه های تعامل معلم- دانش آموز، بعد عدم اطمینان دارای پایین ترین میانگین و بعد حمایت و هدایت معلم دارای بالاترین میانگین بود. در متغیر رشد اجتماعی، مولفه خودیاری در لباس پوشیدن دارای بالاترین میانگین و جابجایی و تحرک دارای پایین ترین میانگین بود. تمامی ضرایب همبستگی در سطح ۰/۰۵ معنی دار بودند. نتایج تحلیل مدل نشان داد که تعامل معلم و دانش آموز بین رشد اجتماعی و درگیری تحصیلی به عنوان متفیر میانجی می باشد. در واقع رشد اجتماعی بر تعامل معلم دانش آموز تاثیر دارد و این تعامل بر درگیری تحصیلی تاثیر دارد. بنابراین می توان برای ارتقای درگیری تحصیلی از طریق رشد اجتماعی، مداخلاتی در زمینه تعامل معلم-دانش آموز طراحی کرد. در نتیجه برای ارتقای درگیری تحصیلی دانش آموزان می توان بر روی رشد اجتماعی آن ها وتعاملات دانش آموزان و معلمان تمرکز کرد.

Keywords:

رشد اجتماعی , درگیری تحصیلی , تعامل معلم و دانش آموز