رابطه تیپ شخصیتی صبحگاهی-شامگاهی و یادگیری خودگردان با فرسودگی تحصیلی در دانش آموزان

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی رابطه تیپ شخصیتی صبحگاهی-شامگاهی و یادگیری خودگردان با فرسودگی تحصیلیدر دانش آموزان است. روش این پژوهش با توجه به ماهیت موضوع، توصیفی از نوع همبستگی بوده است. جامعه پژوهششامل دانش آموزان دختر متوسطه دوم مدارس دولتی شهر شهرکرد به تعداد ۹۵۰ نفر است که با استفاده از جدول کرجسی ومورگان ( ۱۹۷۰)، ۲۷۴ نفر محاسبه و به روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه صبحگاهی -شامگاهی هورن و استبرگ ( ۲۰۰۴ )، پرسشنامه یادگیری خودگردان زیمرمن و مارتینز- پونز( ۱۹۸۶ ) وپرسشنامه فرسودگی تحصیلی برسو و همکاران ( ۱۹۹۷ ) است. تجزیه و تحلیل داده ها به وسیله آزمون همبستگی پیرسون ورگرسیون چندگانه با استفاده از نرم افزار spss نسخه ۲۳ تحلیل شدند. نتایج رگرسیون گام به گام نشان داد که طی دو گام تیپ صبحگاهی شامگاهی و یادگیری خودگردان، ۴۴/۱ درصد فرسودگی تحصیلی را پیش بینی کرده و با آن رابطه دارند.همچنین نتایج حاصل از آزمون پیرسون، نشان داد که بین شخصیت صبحگاهی-شامگاهی و یادگیری خودگردان با فرسودگیتحصیلی رابطه معنادار و منفی در سطح p<۰/۰۰۰۱ وجود دارد.

Keywords:

شخصیت صبحگاهی -شامگاهی , یادگیری خودگردان , فرسودگی تحصیلی