بررسی تحلیلی و توصیفی از سفرنامه عتبات عراق از میرزا محمدابراهیم مشتری خراسانی

ابوسعید حاج میرزامحمدابراهیم خراسانی، متخلص به مشتری، از احفاد مورخ نامدار و کارگزار بلندپایه عصر صفوی، میرزامحمدطاهر قزوینی، است. وی سال ۱۲۶۴ قمری در جوار آستان قدس رضوی دیده به جهان گشود. کودکی شش ساله بود که همراه والدین به تهران کوچ کرد و از سنین نوجوانی تحت تعالیم و پرورش های سخنور مشهور عصر قاجاریه، میرزامحمدعلی سروش اصفهانی (که خود در محضر آیت الله سیدمحمدباقر شفتی تربیت شده بود)، ذوق ادبی و قریحه شعری خویش را شکوفا ساخت. او از فضای افراطی که شاعران معاصرش در مدح و تملق گویی درباریان به وجود آورده بودند، فاصله می گرفت و به انتقاد و ذم چاپلوسان می پرداخت. از وی آثاری منظوم بر جای مانده است. این ادیب خوش ذوق این توفیق را داشت تا یک اربعین در جوار بارگاه علوی به دعا و ذکر و زیارت مشغول باشد. آن گاه از طراوت بارگاه ملکوتی کربلای معلا برخوردار شد و در کاظمین نیز توقفی داشت و سپس به سامرا رفت. وی این برنامه های روح بخش و کمال آفرین را در قالب گزارش های منثور و سروده های لطیفی، قلم بند کرد و پیش روی خوانندگان قرار داد.

Keywords:

کربلا , نجف , کاظمین , سامرا , بغداد , خانقین , محمدطاهر وحید قزوینی , ملامحمدحسین فاضل اردکانی , سروش اصفهانی , سیدمحمدباقر شفتی , لسان الملک سپهر