بررسی مقایسه ای گچ کوتاه و گچ بلند ساعد در درمان شکستگی های با ثبات دیستال رادیوس در بزرگسالان

پیش زمینه: شکستگی دیستال رادیوس از شایع ترین شکستگی های استخوان های بلند است که در سنین مختلف دیده می شود و علی رغم روش های درمانی متعدد، چالش ها و اختلاف نظرهای زیادی در درمان آن وجود دارد. هدف از این مطالعه مقایسه نتایج درمان جااندازی بسته با گچ کوتاه و گچ بلند ساعد در نوع A۲ شکستگی دیستال رادیوس بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی، نتایج درمان ۵۰ مورد جااندازی بسته با گچ کوتاه ساعد با ۵۰ مورد جااندازی بسته با گچ بلند ساعد در شکستگی با ثبات و خارج مفصلی انتهای رادیوس در طی یک سال در سه مرکز آموزشی مشهد مقایسه شدند. پس از جااندازی، پرتونگاری کنترل انجام شد. گچ بلند در هفته ۴ کوتاه گردید و هردو نوع گچ در هفته ۶ باز شدند. بیماران از نظر دامنه حرکات ساعد، آرنج، وضعیت جوش خوردگی، عوارض شکستگی، رضایت از نوع گچ و پایداری مفصل رادیو اولنار تحتانی در هفته های ۶ و ۱۸ بررسی شدند. یافته ها: شدت شکستگی در هر دو گروه مشابه بود. هیچ مورد جوش نخوردگی, بدجوش خوردگی غیرقابل قبول، آتروفی سودک، سندرم کمپارتمان و کارپال تونل دیده نشد. رضایت مندی در گچ کوتاه وجود داشت و بیماران گچ بلند تمایل به کوتاه کردن گچ داشتند. حرکات ساعد و آرنج در بیماران با گچ کوتاه بهتر بود. نتیجه گیری: جااندازی با گچ کوتاه ساعد به اندازه گچ بلند موثر و عوارض آن کمتر است، از سوی بیماران بهتر تحمل می شود و نتایج آن در کوتاه مدت ارجح می باشد. بنابراین استفاده از جااندازی بسته با گچ کوتاه ساعد در موارد شکستگی پایدار پیشنهاد می گردد.

Keywords:

شکستگی رادیوس , بی حرکتی , بزرگسال