اثربخشی درمان شناختی -رفتاری بر انزوای اجتماعی مادران دارای کودکان اوتیسم

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان شناختی -رفتاری بر انزوای اجتماعی مادران دارای کودکان اوتیسم انجام شد. این پژوهش از لحاظ هدف جزء پژوهشهای کاربردی و از لحاظ اجرا و شیوه گرداوری داده ها از روش نیمه آزمایشی از طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است . جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه مادران کودکان مبتال به اتیسم کلینیک موسسه توانجوی کرج که در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۲ به این مرکز مراجعه کردند، تشکیل دادند. حجم نمونه در پژوهش آزمایشی بسنده و نابسنده با استفاده از جدول کوهن با اندازه اثر ۱۴ و توان ۸/۰ برای دو گروه معادل ۳۰ نفر محاسبه شد. نمونه پژوهش شامل ۳۰ نفر مادران کودکان اتیسم بود که به صورت در دسترس، انتخاب و سپس به صورت جایگزین تصادفی ، آزمودنی ها در دو گروه تجربی و کنترل قرار داده شد که ۱۵ نفر گروه تجربی و ۱۵ نفر گروه کنترل بصورت همتا جای گرفتند. پروتکل درمان شناختی رفتاری به مدت ۹۰ جلسه (۶۰ تا ۹۰ دقیقه ای) اجرا شد و به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه انزوای اجتماعی توسط چلپی و امیرکافی (۱۳۸۳) استفاده شد. به منظور آزمون استنباطی فرضیه ها از آزمون تحلیل کواریانس چند متغیره (MANCOVA ) استفاده شده است . نتایج تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد درمان شناختی -رفتاری بر انزوای اجتماعی و مولفه های آن (حمایت فکری، حمابت مالی ، حمایت عاطفی و حمایت خدماتی ) اثربخش بوده است .

Keywords:

شناختی -رفتاری , انزوای اجتماعی , مادران , اوتیسم