اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر ناگویی هیجانی مادران دارای فرزند کم توان ذهنی

زمینه و هدف: تولد کودکی با کم توانی ذهنی در هر خانوادهای با نوعی تنش همراه است و در چنین موقعیتی مشکلات مربوط به مراقبت از فرزندکم توان ذهنی ، والدین ، به ویژه مادر را در معرض خطر ابتلا به آسیب روانی قرارمی دهد . در این راستا پژوهش حاضر با هدف اثربخشی رواندرمانی مثبت نگر بر ناگویی هیجانی مادران دارای فرزند کم توان ذهنی استان ایلام انجام شد.روش: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری با گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه این پژوهش شامل تمامی مادران دارای فرزند کم توان ذهنی مشغول تحصیل در مدار استثنایی شهرستان ایوان در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۳- بودند که از بین آنها ۳۰ مادر به روش نمونه گیری هدفمند و به روش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر یک ۱۵ نفر) جایدهی شدند، شرکت کنندکان گروههای آزمایش تحت رواندرمانی مثبت گرا قرار گرفتند، در حالی که گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. ابزار گردآوری داده شامل پرسشنامه های آلکسی تیمیا تورنتو-۲۰ (بگبی و همکاران، ۱۹۹۴) بود. دادهها توسط نسخه ۲۲ نرم افزار SPSS و با استفاده از تحلیل واریانس تک متغییره تحلیل شدند.یافته ها: نتایج نشان داد که رواندرمانی مثبت نگر بر کاهش ناگویی هیجانی موثرمی باشد.نتیجه گیری: بر این اساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که رواندرمانی مثبت گرا روش مناسبی برای کاهش هیجانات منفی و ناگویی هیجانی می باشد.

Keywords:

رواندرمانی مثبت گرا , ناگویی هیجانی , کودکان کم توان ذهنی