اثربخشی آموزش مبتنی بر حل مساله بر کیفیت روابط خانوادگی و فرسودگی تحصیلی دانش آموزان

هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی آموزش مبتنی بر حل مساله بر کیفیت روابط خانوادگی و فرسودگی تحصیلی دانش آموزان بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل دانش آموزان دختر متوسطه اول شهرستان نکا در نیمسال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۲ بود. تعداد ۳۰ دانش آموز به روشنمونه گیری تصادف ی از نوع خوشه ای چند مرحله ای بر اساس ملاکهای ورود به پژوهش انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه ۱۵ نفر) گمارش شدند. گروه آزمایش در معرض آموزش مبتنی بر حل مساله بر اساس راهنمای آموزشی دزوریلا و همکاران (۱۹۷۱) تحت ۱۰ جلسه ۶۰ دقیقه ای قرار گرفت و برای گروه کنترل آموزشی برگزار نشد. قبل و بعد از مداخله ، هر دو گروه به پرسشنامه های فرسودگی تحصیل ی برسو و همکاران (۱۹۹۷) و کیفیت روابط خانوادگی سمنانی (۱۴۰۰) پاسخ دادند. دادههای به دست آمده در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از نرم افزار ۲۴SPSS- و آزمون تحلیل کورایانس تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد آموزش مبتنی بر حل مساله بر کیفیت روابط خانوادگی و فرسودگی تحصیلی دانش آموزان تاثیر معناداری دارد و میزان تاثیر کیفیت روابط خانوادگی بیشتر از فرسودگی تحصیلی است .

Keywords:

آموزش مبتنی بر حل مساله , کیفیت روابط خانوادگی , فرسودگی تحصیلی