تبیین مدل ساختاری پیش بینی مشغولیت تحصیلی بر اساس انگیزش پیشرفت با بررسی نقش میانجی هیجانهای تحصیلی در دانش آموزان متوسطه دوم

هدف از پژوهش حاضر تبیین مدل ساختاری پیش بینی مشغولیت تحصیلی بر اساس انگیزش پیشرفت با بررسی نقش میانجی هیجانهای تحصیلی در دانش آموزان متوسطه دوم بود. پژوهش حاضر از نظر هدف جزء پژوهش های بنیادی و از نظر گردآوری دادهها و روش یک پژوهش توصیفی -همبستگی از نوع مدلیابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان مقطع متوسطه دوم ناحیه ۱ شهر قم در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بود که از بین آنها ۳۶۸ نفر مطابق با جدول کرجسی -مورگان و با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. جهت جمع آوری دادهها از پرسشنامه مشغولیت تحصیلی ریو و تسنگ (۲۰۱۱)، پرسشنامه انگیزش پیشرفت هرمنس (۱۹۷۰) و پرسشنامه هیجانهای تحصیلی توسط پکران و همکاران (۲۰۰۲) استفاده شد. جهت تجزیه وتحلیل دادهها از آزمون ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر با استفاده از نرم افزارهای SPSS-۲۲ و AMOS-۱۸ استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که انگیزش پیشرفت اثرات مثبت و معنی داری بر مشغولیت تحصیلی و هیجانهای تحصیلی داشت (۰۱/۰.(P< همچنین هیجانهای تحصیلی بر مشغولیت تحصیلی اثرات مثبت و معنی داری داشت (۰۱/۰.(P< در نهایت می توان گفت مدل پژوهش از برازش مطلوبی برخوردار بود و هر دو متغیر انگیزش پیشرفت و هیجانهای تحصیلی ، اثرات مستقیم معنی داری بر مشغولیت تحصیلی داشتند.

Keywords:

انگیزش پیشرفت , دانش آموزان , مشغولیت تحصیلی , هیجانهای تحصیلی .