بررسی رابطه عملکرد آموزشی با خودکار آمدی در تدریس معلمان

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه عملکرد آموزشی با خودکارآمدی در تدریس بود. این پژوهش به لحاظ هدف کاربردی و به شیوه پیمایشی انجام شد. با توجه به اینکه این پژوهش از نوع تحقیقات غیرآزمایشی بود، از لحاظ دسته بندی در زمره تحقیقات توصیفی - همبستگی قرارگرفت . جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه معلمان مقطع ابتدایی در آموزش و پرورش استثنایی در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بود. حجم نمونه با توجه به جدول کرجسی ومورگان ۲۰۰ نفر (۸۷ زن و ۱۱۳ مرد) تعین شد؛ که به روش نمونه گیری طبقه ای تصادفی نسبی انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه عملکرد آموزشی زندی (۱۳۹۲) و پرسشنامه خودکارآمدی اسچانن ، موران و وولفولک (۲۰۰۱) بود. نتایج به دست آمده در این پژوهش نشان داد بین عملکرد آموزشی با خودکار آمدی در تدریس رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد. در تبیین یافته ها می توان گفت عملکرد آموزشی بر خودکار آمدی در تدریس موثر می باشد. یافته ها نشان داد عملکرد آموزشی با ضریب تاثیر۳۰۰/۰ بر خودکارآمدی تدریس معلمان اثرگذار بود. بر این اساس می توان نتیجه گرفت ادراک معلم از وظایف شغلی اش باعث می شود محیطی لذت بخش و شادی آفرین که در آن شوخی و تفریح مشترک مرزهای میان معلم و کلاس را تقلیل داده شده، برای دانش آموزانش ایجاد نماید به گونه ای که دانش آموزان معلم خود را بیشتر به صورت یک دوست و همراه تصور کنند. به همین ترتیب ، آمادگی همکاری با دوستان در کلاس افزایش یافته و تعداد حوادثی که به مشکلات موجود در کنترل کلاس می انجامد، تقلیل می یابد.

Keywords:

عملکرد آموزشی , خودکارآمدی , تدریس , معلمان , اموزش و پرورش استثنایی