بررسی خصوصیات مخلوط های آسفالتی اصلاح شده با قیرهای طبیعی

تحقیقات اخیر صنعت روسازی حول محورهایی که باعث کاهش هزینه های ساخت آسفالت، افزایش بهره وری و همچنین کمک به مسائل محیط زیستی صورت گرفته است؛ از این رو علی رغم سهم کم قیر در تولید آسفالت (حدود ۴ تا ۶ درصد) نقش بسیار مهمی در ایجاد استحکام و پایداری روسازی در برابر عوامل و فاکتورهای خرابی دارد، و وجود ضعف در قیر تولیدی منجر به بروز خرابی در روسازی آسفالتی می شود، یکی از روش هایی که می تواند عمر روسازی آسفالتی را افزایش دهد، ارتقای مشخصات رئولوژی قیر می باشد. در تحقیق حاضر مروری بر پژوهش های پیشین در خصوص اصلاح قیر و مخلوط های آسفالتی با استفاده از قیرهای طبیعی انجام شده است. ویژگی هایی نظیر خستگی، شیارشدگی، پیرشدگی، حساسیت رطوبتی و مدول برجهندگی مورد بررسی قرار گرفته است. یافته های این مقاله نشان می دهد که افزودن این قیر طبیعی به قیر در مخلطو آسفالتی به طور قابل توجهی پایداری مارشال و مدول ارتجاعی را در نمونه های آسفالتی افزایش داده همچنین توانسته مقاومت مخلوط را در برابر حساسیت های رطوبتی و شیارشدگی و خواص قیر در دمای بالا را بهبود بخشد. اما در زمینه خستگی و در دماهای پایین تاثیر بسزایی در افزایش مقاومت مخلوط در برابر ترک های ناشی از خستگی نداشته است.

Keywords:

قیر طبیعی , خستگی , پیرشدگی , مدول برجهدنگی , حساسیت رطوبتی , شیارشدگی