اثربخشی روش تدریس فعال حل مساله بر تعلل ورزی تحصیلی در دانش آموزان ابتدایی دختر پایه پنجم شهرستان مرودشت

هدف پژوهش حاضر اثربخشی روش تدریس فعال حل مساله بر تعلل ورزی تحصیلی در دانش آموزان دختر پایه پنجم شهرستان مرودشت بود. پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بوده است. جامعه آماری این پژوهش، شامل تمامی دانش آموزان دختر پایه پنجم شهرستان مرودشت بود. بر این اساس، از بین دانش آموزان، تعداد ۵۰ نفر به صورت نمونه تصادفی انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی۲۵ نفر در گروه آزمایش و ۲۵ نفر در گروه گواه قرار گرفتند. برای ارزیابی تعلل ورزی تحصیلی از مقیاس استاندارد سنجش سولومون و راثبلوم (۱۹۸۴) و برای روش تدریس فعال حل مساله از پروتکل آموزشی دیکسون و کلوور استفاده گردید. گروه آزمایش ۸ جلسه۲ساعته مداخله آموزشی دریافت کردند و گروه گواه هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه ۲۷ در سطح (۰۵/۰>P) تحلیل شد. نتایح نشان داد روش تدریس فعال حل مسئله بر کاهش تعلل ورزی در دانش آموزان دختر پایه پنجم شهرستان مرودشت موثر است و ۲۶ درصد تفاوت بین گروه آزمایش و کنترل در تعلل ورزی تحصیلی منحصرا به وسیله آموزش روش تدریس فعال حل مساله قابل تبیین است.بنابراین می توان از روش تدریس فعال حل مسئله به عنوان روشی مستقل و یا در کنار سایر آموزش ها در جهت بهبود تعلل ورزی تحصیلی استفاده نمود.

Keywords:

روش تدریس فعال حل مساله , تعلل ورزی تحصیلی , دختران