پیش بینی طلاق عاطفی براساس خودتنظیمی هیجانی و احساس تنهایی در زنان دارای تعارض زناشویی مراجعه کننده به مراکز مشاوره

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش خودتنظیمی هیجانی و احساس تنهایی در پیش بینی طلاق عاطفی زنان دارای تعارض زناشویی مراجعه کننده به مراکز مشاوره انجام شد. این تحقیق با توجه به نحوه گردآوری داده ها جزو تحقیقات توصیفی و از نوع همبستگی بوده است. جامعه آماری شامل کلیه زنان دارای تعارض زناشویی مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر کرمانشاه در سال ۱۴۰۲ بود. به منظور برآورد حجم نمونه از فرمول پیشنهادی تاباچنیک و فیدل (۲۰۰۷) استفاده شد و حجم نمونه ۱۴۶ نفر برآورد شد. ابزار مورد استفاده در پژوهش پرسشنامه احساس تنهایی اجتماعی – عاطفی دی توماسو، برانن و بست (۲۰۰۴)، پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی و همکاران (۲۰۰۱) و پرسشنامه طلاق عاطفی گاتمن (۱۹۹۷) بودند. به منظور تحلیل داده ها از دو آمار توصیفی و استنباطی استفاده شد. در این پژوهش از آزمون های ضریب همبستگی گشتاوری پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه استفاده گردید و سطح معناداری کمتر از ۰۵/۰ درنظر گرفته شد. یافته های پژوهش مشخص نمودند که بین خودتنظیمی هیجانی، احساس تنهایی و طلاق عاطفی زنان دارای تعارض زناشویی مراجعه کننده به مراکز مشاوره رابطه معناداری وجود دارد (۰۱/۰>P). نتیجه آنکه احساس تنهایی، ۳۹ درصد و خودتنظیمی منفی هیجانی، ۴۸ درصد طلاق عاطفی زنان دارای تعارض زناشویی مراجعه کننده به مراکز مشاوره را پیش بینی نمودند.

Keywords:

خودتنظیمی هیجانی , احساس تنهایی , طلاق عاطفی , تعارض زناشویی.