اثر تعدیل کننده خودکارآمدی در رابطه بین والدین – فرزند و مشارکت تحصیلی با در نظر گرفتن متغیر میانجی سازگاری یادگیری در بین دانش آموزان دوره متوسطه شهرستان نوشهر

هدف این تحقیق بررسی اثر تعدیل کننده خودکارآمدی در رابطه بین والدین – فرزند و مشارکت تحصیلی با در نظر گرفتن متغیر میانجی سازگاری یادگیری در بین دانش آموزان دوره متوسطه شهرستان نوشهر می‎باشد. تحقیق حاضر به لحاظ هدف، کاربردی و از نظر ماهیت و روش، از نوع توصیفی - همبستگی می‎باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل والدین و دانش آموزان مدارس دخترانه در دوره متوسطه اول در شهرستان نوشهر به تعداد ۲۰۰۰ نفر دانش آموز و ۲۰۰۰ نفر والدین بودند که از این تعداد ۳۸۴ نفر به عنوان نمونه آماری با استفاده از روش تصادفی خوشه ای برای دانش آموزان و ۳۸۴ نفر به روش تصادفی ساده برای والدین بر اساس فرمول کوکران انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه های ارتباط والدین– فرزند ( بارنزوا و اوسون، ۱۹۸۲)، سازگاری یادگیری ( لینبین، ۲۰۰۸) ، خودکارآمدی (ژانگ، ۲۰۱۰) و مشارکت تحصیلی ( اسکافلی، ۲۰۰۲) می باشد. برای تجزیه و تحلیل از نرم افزارهای spss ۲۶ و lisrel استفاده شد. نتایج نشان داد بین روابط والدین – فرزند و مشارکت تحصیلی دانش آموزان دوره متوسطه شهرستان نوشهر ارتباط معنی داری وجود دارد. همچنین بین والدین – فرزند و مشارکت تحصیلی با در نظر گرفتن نقش میانجی سازگاری یادگیری دانش آموزان دره متوسطه شهرستان نوشهر ارتباط معنی داری وجود دارد. در نهایت بین والدین –فرزند و مشارکت تحصیلی با در نظر گرفتن نقش میانجی خودکارآمدی یادگیری دانش آموزان دوره متوسطه شهرستان نوشهر ارتباط معنی داری وجود ندارد.

Keywords:

خودکارآمدی , رابطه والدین &ndash , فرزند , مشارکت تحصیلی , سازگاری یادگیری