به دلیل پتانسیل بالا در درمان بسیاری از بیماری ها (به ویژه بیماری های مقاوم به درمان)،
ژن درمانی یک رویکرد نوظهور در علوم پزشکی و دارویی است. با توجه به ماهیت آسیب پذیر اسیدهای نوکلئیک (NA) در محیط فیزیولوژیکی، قدرت آنها به طور اساسی تحت تاثیر سیستم های تحویل آنها قرار می گیرد که هم به عنوان محافظ و هم به عنوان ناقل عمل می کنند. بنابراین، سیستم های مختلف انتقال ژن غیر ویروسی و ویروسی توسعه یافته است. اگرچه عوامل ویروسی راندمان انتقال NA بالایی دارند، اما استفاده از آنها تا کنون مشکلات زیادی مانند پاسخهای ایمونولوژیک و مرگ به دلیل ماهیت آنها ایجاد کرده است. برای غلبه بر مشکلات ایمنی ناقلهای ویروسی، چندین سیستم انتقال ژن در شرایط آزمایشگاهی و درون تنی توسعه داده شدهاند که در میان آنها امیدوارکنندهترین سیستمها حاملهای ژن غیر ویروسی مبتنی بر پلیمرهای کاتیونی((CPs ، لیپیدها و دندریمرها هستند. سیستم های تحویل غیر ویروسی دارای مزایایی مانند: طراحی منطقی، تولید آسان، سمیت کمتر و عدم خطر عفونت هستند. حامل های مناسبی که از NAs در برابر تخریب آنزیمی محافظت می کنند، زمان گردش خون را پس از تجویز سیستمیک طولانی می کنند و اتصال سلولی و درونی سازی را برای تولید محصولات مبتنی بر NA تسهیل می کنند. بنابراین توجه زیادی به استفاده از سیستم های حامل غیر ویروسی مبتنی بر لیپیدها و پلیمرهای کاتیونی شده است. ناقل های غیر ویروسی با موانع متعدد خارج سلولی و درون سلولی مواجه می شوند که انتقال محموله ژنتیکی به هسته سلول های هدف را محدود می کند. چالش برانگیزترین مرحله برای بیان ژن، محلی سازی هسته NA هدف برای رونویسی به RNA هدف است، زیرا موانع دیگر از جمله غشای پلاسمایی (جذب سلولی) و فرار آندوزومی می توانند توسط پلیمرهای کاتیونی (پلی اتیلنمین) و لیپیدها از طریق برهم کنش با بار منفی غلبه کنند. مولکول ها بر روی غشای سلولی و اثر اسفنج پروتون به ترتیب. به منظور انتقال NAs از سیتوزول به هسته، از برخی پپتیدهای محلی سازی هسته ای و برخی از مواد با گیرنده های هسته ای مانند گلوکوکورتیکوئیدها استفاده شده استGC .های مصنوعی بر اساس ساختار کورتیزول (هیدروکورتیزون) با تغییراتی برای افزایش اثرات ضد التهابی هستند. اعمال فیزیولوژیکی و فارماکولوژیک گلوکوکورتیکوئیدها پس از اتصال به گیرنده گلوکوکورتیکوئیدی (GR) انجام می شود که عضوی از خانواده گیرنده های هسته ای فاکتورهای رونویسی وابسته به لیگاند است. تعامل با این گیرنده باعث گسترش کمپلکس منافذ هسته ای (NPC)تا قطر ۶۰ نانومتر و جابجایی هسته ای مجتمع لیگاند/گیرنده می شود. از این خاصیت به خوبی استفاده شده و انواع مختلفی از حامل های غیر ویروسی از جملهCP ، لیپیدها و دندریمرها طراحی شده است که باعث افزایش ترانسفکشن این نانوحامل ها شده است. از سوی دیگر، ماهیت ضد التهابیGC ها باعث کاهش سمیت نانوحامل ها و در نتیجه افزایش کارایی
ژن درمانی می شود. بنابراین، در این مطالعه، انواع مختلفGC هایی که در این زمینه مورد استفاده قرار گرفتهاند و پارامترهای نقش کلیدی آنها که بر قدرت آنها تاثیر میگذارد، بررسی می شوند.
