بررسی تابوی زبانی و واژگان اهریمنی در فرهنگ ایرانی

بسیاری از اندیشمندان حوزه­های علوم انسانی چون مردم­شناسی، روان­شناسی، جامعه­شناسی و زبان شناسی به تابوهای زبانی و واژگان اهریمنی، به خاطر ارزش­های اخلاقی و فرهنگی آن توجه کرده­اند. تابو منعی است در برابر نیروی سترگ، که هم مقدس است و هم نامقدس، و نیز در جامعه شناسی زبان، واژه­هایی است که کاربرد آنها ممنوع و مایه شرم و بیزاری است. اندیشمندانی چون فردیناند دو سوسور و کلود لوی- استراوس به تقابل­های دوگانه ساختاری پرداخته­اند و می توان نظرات آنها را در امور مقدس و نامقدس، زیبا و زشت، و اهورایی و اهریمنی گسترش داد. در فارسی باستان و میانه، واژگان ناهنجار برای اهریمنان و واژگان خوب برای اهوراییان به کار می رفت. در فارسی دری نیز برخی واژه ها برای اهریمنان به کار می رفته که با این کار، گاه زهر بدزبانی آن برای مردمی که با واژگان اهریمنی ناآشنا بودند گرفته می شد. قلمرو کار مقاله، نمونه­وار شامل فرهنگ افسانه­ای و مردمی ایران می­گردد و روش پژوهش تحلیلی و برپایه نظریه تقابل­های دوگانه است.

Keywords:

تابو , واژگان اهریمنی , دوگانگی , زبان بیگانه , فرهنگ ایرانی