تحلیل معنایی گواهنمایی در زبان فارسی
Publish Year: 1398
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 43
This Paper With 22 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_ZABG-4-2_004
تاریخ نمایه سازی: 10 خرداد 1403
Abstract:
گواهنمایی مقولهای زبانی است که بر اساس آن، گوینده باید منبع اطلاعات گفتهاش را در قالب تکواژ یا عنصری صرفی در جمله بازنمایی و مشخص کند که آیا گوینده، رویداد را دیده، شنیده، استنتاج کرده یا به شکل دیگری کسب کرده است. نگارنده ضمن بررسی نمونههایی از فارسی گفتاری به بررسی گواهنمایی در فارسی امروز پرداخته و به روشی توصیفی تحلیلی به این نتیجه رسیده است که دست کم برمبنای چند دلیل عمده نمیتوانیم به وجود گواهنمایی در فارسی قائل باشیم: نخست، در فارسی عنصر صرفی اجباری در قالب تکواژ یا واژهبست برای نمایش اختصاصی گواهنمایی وجود ندارد؛ دوم، اشاره به منبع اطلاعات نه به کمک ابزارهای صرفی، بلکه از طریق وجه فعل و به کمک «جمله»، آن هم به صورت اختیاری بازنمایی میشود؛ سوم، وجه مقولهای جهانی است، اما گواهنمایی ویژه تعداد محدودی از زبانهاست؛ چهارم، اگر وجه را از فعل کنار بگذاریم، امکان بازنمایی معنایی این مفهوم به طور کامل از بین میرود؛ پنجم، این مقوله در زبانهای جوامع کوچک و با فرهنگی نهچندان پیشرفته، در قالب نظامی بسیار پیچدهتر به کار میرود.
Authors
راحله گندمکار
استادیار زبان شناسی همگانی، دانشگاه علامه طباطبائی تهران
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :
