هنر ایلخانی؛ نهالی که در عصر مغولان روئید، در دوره تیموری به درخت تنومندی تبدیل شد و در عهد صفوی به بار نشست

حضور ایلخانان مغول زمینه ساز برخی دگرگونی های ژرف در فرهنگ و هنر ایرانی بود. این دگرگونی ها بیش از همه حاصلامتزاج روحیه جاه طلبی مغولان با سنتهای واقعگرایانه چینی در کنار روحیه ظریف و مسالمت آمیز ایرانیان بود. در فاصلهقرن سیزدهم تا قرن پانزدهم میلادی، جریان عظیمی از زایش هنری متاثر از ثبات اقتصادی و اجتماعی حاکم بر ایرانایلخانی پدید آمد. ایلخانان لاجرم میراث خوار هنر فخیم سلجوقیان بودند و تلاش هایی برای تحول آن نمودند که بهشکوفایی برخی از هنرهای اصیل انجامید. هنر ایرانی در این دوره محصولی مرکب از عناصر شرق دور، آسیای مرکزی و هنرایرانی دورههای پیشین بود که به تدریج با خلق آثاری بدیع در قالب سبکی مستقل آشکارگی یافت. در خلق آثار معماری،خودی نمایانده و سبکی جدید به نام سبک آذری آفرید؛ نگارگری ایرانی با دستمایه هایی از هنر بیگانگان، به سطحی ازپروردگی رسید که دوشادوش ادبیات غنی ایرانی، مایه مباهات فرهنگ ایرانی شد و سرانجام گچ بری به عنوان عنصریتزئینی در معماری ایرانی، راه تحول و تکامل پیمود.

Keywords:

هنر ایلخانی , سبک آذری , گچ بری , نقاشی , کتاب آرایی