اقامتگاه اشخاص حقیقی در حقوق ایران

اقامتگاه، به مکانی گفته میشود که شخص در آنجا سکونت داشته و مرکز مهم امور او نیز در آنجا باشد. اگر محل سکونت شخصی غیر ازمرکز مهم امور او باشد، مرکز مهم امور او اقامتگاه محسوب می شود. مفهوم تاریخی اقامتگاه به لحاظ ریشه تاریخی به حقوق روم باز میگردد .در آن حقوق منظور از اقامتگاه بیشتر محلی بوده است که شخص به همراه خانواده خود به قصد ماندن در آنجا سکونت می کردهاست. در حقوق روم احوال شخصیه تابع قانون اقامتگاه بوده و افراد در تعیین اقامتگاه خود آزادی کامل داشتند فقط در مورد برخی اشخاصمثل زن شوهردار، محجورین و بعضی از شاغلین دولتی این اختیار و آزادی از بین می رفت، لذا اشخاص مزبور دارای اقامتگاه اجباریبودند. در فرانسه اقامتگاه محلی بوده که مرکز امور مهم شخص در آنجا قرار داشته و احوال شخصیه هر فرد تابع عرف و قانون حاکم براقامتگاه وی به شمار می آمد اما امروزه در این کشور اقامتگاه با وجود ضابطه تابعیت جهت تعیین قانون صالح حاکم بر احوال شخصیه،اهمیت گاشته خود را از دست داده است.

Keywords:

اقامتگاه , آثار قضایی , پیامدهای حقوقی , احوال شخصیه , اقامتگاه اختیاری , اقامتگاه اجباری