اثربخشی تدریس تعاملی وسخنرانی بر پیشرفت تحصیلی ویادگیری پایدار در درس قرآن پایه ششم ابتدائی

پژوهش حاضر به بررسی اثربخشی دو روش تدریس تعاملی و سخنرانی بر پیشرفت تحصیلی و یادگیری پایدار درس قرآن در دانش آموزان پایه ششم ابتدایی می پردازد. این مطالعه از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری شامل دانش آموزان پایه ششم ابتدایی در یک مدرسه دولتی و نمونه آماری شامل ۶۰ دانش آموز است که به صورت تصادفی به دو گروه ۳۰ نفره تقسیم شدند. گروه آزمایش با روش تدریس تعاملی و گروه کنترل با روش سخنرانی آموزش دیدند. ابزار جمع آوری داده ها شامل آزمون های پیشرفت تحصیلی و آزمون های یادگیری پایدار است. نتایج تحلیل داده ها نشان داد که دانش آموزان گروه آزمایش که با روش تدریس تعاملی آموزش دیدند، پیشرفت تحصیلی بیشتری داشتند و یادگیری آنان پایدارتر بود. این یافته ها حاکی از آن است که روش تدریس تعاملی نسبت به روش سخنرانی تاثیر بیشتری بر یادگیری دانش آموزان دارد. بنابراین، توصیه می شود که معلمان و برنامه ریزان آموزشی از روش های تدریس تعاملی برای بهبود کیفیت آموزش درس قرآن و ارتقاء سطح یادگیری دانش آموزان بهره گیرند

Keywords:

تدریس تعاملی , روش تدریس سخنران , انگیزه یادگیری , درس قرآن