ارزیابی امکان استفاده از پساب آب شیرین کن ها جهت پرورش برخی آبزیان

استفاده از آب شیرین کن ها یک روش در حال گسترش برای تامین آب شیرین در مناطق مختلف خشک و نیمه خشک در نقاط مختلف دنیا است. این امر مقدار قابل توجهی از پساب آب نمک را وارد محیط زیست می کند و تلاش جهانی را برای به حداقل رساندن تاثیرات زیست محیطی این پساب ها برجسته می کند. در این مطالعه با تکیه بر تحقیقات انجام شده به بررسی پتانسیل بهره براری از این پساب ها جهت آبزی پروری به عنوان یکی از روش های مدیریت این پساب ها پرداخته شد. با توجه به نتایج حاصل از بررسی منابع مختلف پرورش آبزیان مختلف از جمله ماهیان (به ویژه تیلاپیا و سی باس)، آرتمیا و کشت ریز جلبک ها (از قبیل اسپیرولینا) قابل توصیه هستند. طرح تولید یک پارچه با پرورش توام ماهی، ریز جلبک و گیاه هالوفیت می تواند این مشکل زیست محیطی را به منبع اقتصادی جدیدی برای جوامع فقیر محلی تبدیل کند. وارد کردن آبزی پروری یا کشت ریز جلبک ها به این سیستم تولید، محصولات جانبی جدیدی ایجاد می کند که ارزش کلی زنجیره را تقویت می کند. به عنوان مثال تولید کلاژن به عنوان محصول جانبی فرآوری ماهی و استفاده از ریزجلبک ها برای تولید سوخت زیستی محصولات جانبی ارزشمندی هستند که البته این موارد نیازمند مطالعات بیشتر هستند.

Keywords:

نمک زدایی , آبزی پروری , ماهیان دریایی , ریز جلبک ها