نگاهی از زاویه عرفان به مسجد شیخ لطف االله

مسجد شیخ لطف االله اثری شاهکار از معماری و کاشی کاری قرن یازدهم هجری می باشد که توسط استاد محمدرضا اصفهانی، پسر استاد حسین بنا اصفهانی از معماران مشهور آن زمان و به شیوه اصفهانی (آخرین نوع شیوه معماری سنتی ایرانی) ساخته شده است.آبی، سبز، نخودی و سفید رنگ هایی هستند که در این بنا مشاهده می شوند و در ترکیب با نور شما را مسحور خود می کنند. تزیینات کاشی هفت رنگ و معرق با نقوش گیاهان بهشتی، هندسی و … به این مسجد جلوه ای خاص داده اند و استفاده از کاشی لعابی براق در کنار آجرهای مات، ترکیبی تماشایی را از دو بافت متفاوت به نمایش گذاشته است.باستان شناسان خارجی درباره ی بزرگی و زیبایی این مسجد سخنان بسیاری گفته اند و استفاده از نور طبیعی و رنگ های زیبا را از ویژگی های چشمگیر آن می دانند.کاشیهای معرق یکی از تزئینات ویژه ی مسجد شیخ لطف االله هستند و در داخل این بنا از ازاره ها (از کف طاقچه تا روی زمین) به بالا را به زیبایی پوشانده اند.این که با توجه به این که این مسجد برای استفاده و عبادت خانواده سلطنتی در نظر گرفته شده بوده و همچنین یکی از دلایل نبود مناره جلب توجه نکردن و همچنین نبودصحن ورودی برای حفظ محرمیت این فضا بوده در نتیجه رنگی که برای این گنبد خانه در نظر گرفته شده رنگی بوده که ار جلب توجه خودداری کند ولی در عین حال با تابش خورشید به این گنبد خانه رنگی طلایی به خود میگیرد که خود معرف استفاده خانواده سلطنتی از این مکان عبادی است در نهایت با توجه به علت نام گذاری این مسجد که به نام عارفی به نام شیخ لطف االله بوده و به شدت مورد قبول شاه صفوی بوده که او نام این مسجد را به نام او نام گذاری کرده میتوان برای تک تک جزییات این مسجد به دنبال علل های فلسفی و عرفانی بود.