جایگاه توهین کردن در روابط اجتماعی نوجوانان و جوانان از منظر دینی و حقوق کیفری ایران

زبان دریچه روح آدمی است و سخن انسان از فطرت درونی او سرچشمه می گیرد،که توهین نمودی از آن است، و از عوامل تیرگی و تباهی روابط ایمانی و انسانی به شمار می رود، و باعث خشونت و پرخاشگری می-شود، از این رو براساس متون دینی، توهین و فحش به طورکلی حرام است، علم روانشناسی و هم چنین حقوق کیفری نیز برحرام بودن آن صحه گذاشته اند. لذا هدف از این پژوهش بیان راهبردهای کارآمد موجود در روابط انسانی نوجوانان و جوانان با توجه به ارائه راهکارهای اصولی دردین مبین اسلام، علم روانشناسی و حقوق کیفری ایران است،که ازطریق شناخت این راهکارها، مسئوولیت پذیری آنان معنا پیدا می کند. پژوهش با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی به شیوه کتابخانه ای انجام شد، نتایج حاصله بیانگرآن است می توان ازطریق تدابیر دینی و روانشناختی تربیتی، در سطح جامعه نسبت به کاهش خشونت کلامی و فیزیکی از پرخاشگری در میان نوجوانان وجوانان پیشگیری کرد. لازم است یادآوری شود این موضوع از منظر جرم-شناسی(حقوق کیفری)ذیل پیشگیری اجتماعی قرار می گیرد.