رابطه تربیت الهی با حیات اجتماعی از دیدگاه علامه طباطبایی

دریافت مراحل تربیت الهی انسان، مستلزم یک انسان شناسی عمیق قرآنی است و از بهترین آیاتی که می تواند این غرض را حاصل نماید، آیات خلافت آدم (علیه السلام) و هبوط او به زمین است؛ چه اینکه بر اساس برخی از منابع اسلامی، هبوط او از بهشت برزخی به حیات دنیوی، سرنوشتی قطعی بوده که از سوی خداوند برای او رقم خورده و این امر محتوم، در واقع جزئی از فرایند آفرینش و تکامل معنوی اوست که هیچ مفری از آن وجود نداشته است. مقاله پیش رو، با روش توصیفی - تحلیلی، در اندیشه های علامه طباطبایی (ره) در صدد پاسخ به این پرسش مهم است که در مقام تربیت انسان، چه رابطه ای میان خلافت الهی با هبوط انسان به عالم کثرات دنیایی وجود دارد؟ به اعتقاد نگارندگان این مقاله، توجه بی نظیر و اختصاصی اسلام به بودن در «اجتماع» از یک سو، و نیل به اوج «کمال» انسان یعنی «توحید» از سوی دیگر، ارکان یک حقیقت واحده اند؛ چه اینکه بر پایه ادله قرآنی بالاترین مرتبه توحید، در متن اجتماع تبلور می یابد و تا انسان در جریان حیات اجتماعی مبتنی بر توحید ناب قرار نگیرد، به کمال نهایی خود نخواهد رسید.

Keywords:

"خلافت آدم (علیه السلام)" , "هبوط آدم (علیه السلام)" , "تربیت الهی" , "علامه طباطبایی" , "حیات اجتماعی توحیدی"