بررسی جایگاه و مقام سعدی در ادبیات ایران و میزان پرداختن شعرا به جادوگری در ادبیات

ادبیات فارسی دارای قدمت بسیار فراوانی است و با مطالعه آن، می تواند دریافت که شاعران بسیار زیادی در تاریخ ادبیات این مرز وبوم وجود دارند که اشعار بسیار زیادی نیز سروده اند و با خواندن هر کدام از این اشعار، می توان در خصوص وضعیت فرهنگی ،اقتصادی و اجتماعی آن دوران اشنا شد. شاعران در اشعار خود از کنایه ها و نغمه هایی استفاده می کنند که بسیار دلنشین است .بدون شک سعدی یکی از ستارگان بی بدیل آسمان ادب ایران، بلکه از افتخارات مشرق زمین به شمار می آید. سعدی به همراهفردوسی ، مولانا و حافظ از ارکان شعر و فرهنگ ایران بزرگ فرهنگی است . اگر فردوسی با شاهنامه فرهنگ ، هویت و زبان فارسی راماندگار کرد، اگر مولانا عرفان اسلامی و ایرانی را بر تارک ادب جهانی مطرح ساخت ، اگر حافظ عشق و غزل و احساس را به آسمانها رساند، شعر و سخن سعدی زیباترین آموزه های زندگی اجتماعی و تربیت اخلاقی را در کام جان فرهنگ ایرانی و جامعه انسانی فرو ریخت و داروی نصیحت را به شهد ظرافت درآمیخت و سخن خود را به گوش فطرت انسان ها زمزمه کرد. آثار سعدی به ویژهگلستان طی قرون متمادی کتاب درسی کلیه مدارس حوزه کهن زبان فارسی و مدرسه های اسلامی به شمار می آمده است . مقاله حاضر با مطالعه منابع موجود در زمینه مورد بحث ، قصد دارد به بررسی جایگاه و مقام سعدی در ادبیات ایران و میزان پرداختن شعرابه جادوگری در ادبیات بپردازد.

Keywords:

سعدی , ادب فارسی , جادو و جادوگری , شاعران پارسی گوی