بررسی نقش خانواده ها در پرورش روحیه ی دینی و پرورش عنصر خلاقیت در دانش آموزان

تربیت دینی توسط خانواده ها، نقش اساسی در سلامت روان و سازگاری اجتماعی دارد. دین می تواند خویشتنداری را که عنصر اساسی در تربیت است، افزایش دهد و در میان خانواده ها به عنوان اصلی ترین و اساسی ترین عنصر تربیت دینی تلقی شود. خانواده، برترین جامعه ای است که کودک در آن، چشم به جهان می گشاید، سخن می گوید، راه می رود و هر آنچه را که ببیند، به تقلید انجام می دهد. در همان مکان است که یا به قله ی انسانیت صعود می کند یا به قعر زشتی ها نزول می کند. اولین و مهمترین پایگاه یادگیری، کانون خانواده است زیرا خمیر مایه ی شخصیت انسان، در خانواده تکوین می یابد و نگرش ها، رغبت ها، رفتارهای خوشایند و ناخوشایند نسبت به پدیده های مختلف، از خانه سرچشمه می گیرد. دین و مذهب، می تواند نقش موثری در شکل گیری شخصیت کودکان و نوجوانان ایفا کند و مهمتر از آن این که دین و مذهب، در بهداشت روانی تاثیر بسیار عمیقی دارد. تربیت دینی که به وسیله آموزش های محیطی قابل اجرا است، به عوامل متعددی بستگی دارد که از مهمترین آنها می توان به علاقمندی والدین و حسن ظن آنها به دین و اعتقادات مذهبی اشاره کرد. بر مبنای یک احساس و سنت دیرین، مشخص ترین مسئولیت خانواده در قبال زیست و رفاه فرزندان، در تامین خوراک و پوشاک، مسکن، بهداشت و تربیت، خلاصه شده است و اگر چه در تربیت فرزندان (فرایند انتقال ارزش های دینی) گروه ها و عوامل اجتماعی زیادی تاثیر می گذارند، اما غالبا خانواده در این زمینه به منزله ی با نفوذ ترین عامل به شمار می رود.

Keywords:

نقش , خانواده , آموزش , دینی , خلاقیت , مدرسه