نقش هویت تحصیلی در افزایش خودگردانی تحصیلی در دانش آموزان

تجهیز دانش آموزان به مهارت در کنترل و ساماندهی یادگیری هایشان، تحت اصطلاح کلی خودگردانی در مدرسه و ورای آن، موضوع محوری میان مجریان، سیاستگذاران و محققان تربیتی را تشکیل می دهد. خودگردانی تحصیلی دانش آموزان و بررسی عوامل موثر بر آن موضوع مهمی است که بخشی از تحقیقات حوزه علوم تربیتی و روانشناسی را به خود اختصاص داده است . از طرفی تدریس وارونه یک روش آموزشی است که در آن نقش معلم و دانش آموز برعکس می شود و دانش آموزان به عنوان فردی مسئول از یادگیری خود میشوند. در واقع هویت تحصیلی بازتابی از انواع شایستگی، خود مختاری، هدفمندی، باورهای کارآمدی و تجربه و هیجانهای رایجی است که نوجوانان در کلاس درس با همکلاسی ها و معلمان خود دارند. بنابراین داشتن هویت تحصیلی موجب می گردد که دانش آموزان در قبال فعالیت های درسی خود احساس مسولیت نموده و با احساس توانمندی و عزت نفس بالا زمینه افزایش خودکارآمدی تحصیلی را فراهم نمایند. آنهای که دارای هویت تحصیلی و انگیزه درونی هستند نسبت به افزایش هوش، توانایی های ذهنی خود، خودکارآمدی و در نتیجه پیشرفت تحصیلی خود از طریق مطالعه و یادگیری مطالب جدید خوشبین هستند. آنها معتقدند که یادگیری مطالب جدید علاوه بر تقویت قوای ذهنی، توانایی انتقال آموخته ها و در نتیجه کار بست آنها را در موقعیت های جدید افزایش می دهد بنابراین از میزان خودگردانی بالاتری نیز برخوردار هستند.

Keywords:

هویت تحصیلی , خودگردانی تحصیلی , دانش آموزان