بررسی سیاست های آموزش و پرورش (در ارتباط با آموزش کامپیوتر) در زمینه خودکارآمدی

سیاست های آموزشی نهاد آموزش و پرورش، علاوه بر توسعه علمی و گسترش سطح سواد و معلومات، شامل رشد و بالندگی بهداشت روانی جامعه نیز می گردد. کودکان و نوجوانان بهترین سال های عمر خود را در مدرسه می گذرانند و تجربه هر گونه شکست یا موفقیت در این دوران، تاثیری عمیق بر نگرش مثبت یا منفی آن ها از خود و توانایی هایشان بر جا می گذارد. موفقیت و پیشرفت در تحصیل علاوه بر رشد علمی به سلامت روانی دانش آموزان نیز کمک می کند. از سوی دیگر، عدم موفقیت تحصیلی و فشارهای روانی ناشی از آن، بهداشت روانی را برهم زده، دانش آموز و جامعه را متحمل خسارت های جبران ناپذیری می نماید. با توجه به این موضوع کاملا منطقی است که منابع و امکانات به کار گرفته شده در تعلیم و تربیت به گونه ای برنامه ریزی و سازماندهی شود تا علاوه بر آموزش علوم و انتقال اطلاعات به نسل آینده، بتواند با اتخاذ راهکارهای عملی، همچون: استفاده از شیوه های نوین آموزشی، تربیت مربیان و معلمان کارآزموده و از همه مهم تر، آموزش فنون یادگیری و مهارت های تحصیلی کارآمد به دانش آموزان، از یک سو منجر به کسب موفقیت تحصیلی شده و از سوی دیگر، با ایجاد نگرش مثبت در فراگیران، بیش از پیش به رشد بهداشت روانی آن ها کمک کرده، احساس خودکارآمدی و انگیزش پیشرفت را در آن ها بهبود بخشد.

Keywords:

سیاست های آموزشی , نهاد آموزش و پرورش , خودکارامدی و معلمان.