تحلیل عدالت در دسترسی به فرصت های شهری با استفاده از گونه های اتوبوس و خودرو (مطالعه ی موردی: کاربری درمانی در شهر اصفهان)

دسترسی، به عنوان عامل پیونددهنده ی کاربری زمین و حمل ونقل، توزیع سهولت استفاده از فرصت های شهری با استفاده از سیستم حمل ونقل شهری را اندازه گیری نموده و امکان مقایسه ی برخورداری کاربران از امکانات و نیز ارزیابی برابری میان افراد و گروه های مختلف در دستیابی به کاربری ها را فراهم می سازد. یکی از فرصت های شهری، کاربری درمانی است که به دلیل ارائه ی خدمات بهداشتی تاثیرات مهمی بر سلامت شهروندان دارد. از طرفی، توجه به حمل ونقل پایدار مانند: توسعه ی زیرساخت های حمل ونقل همگانی از جمله اتوبوس ها باعث کاهش آسیب به محیط زیست، ترافیک و سایر هزینه های اجتماعی می شود. هدف این مطالعه، محاسبه و تحلیل دسترسی به کاربری درمانی در شهر اصفهان با گونه ی اتوبوس و خودرو و مقایسه ی توزیع دسترسی آن ها در مقیاس خرد ( بلوک آماری) است. در این پژوهش، از مدل دسترسی جاذبه ای مبتنی بر سیستم اطلاعات جغرافیایی استفاده شده و  هزینه های مختلف حمل ونقل از جمله: ارزش زمان سفر، استهلاک خودرو، هزینه ی مصرف سوخت خودرو و کرایه در محاسبه دسترسی لحاظ شده است. برای  ارزیابی و مقایسه ی نابرابری در دسترسی به امکانات حمل ونقل و کاربری درمانی برای اتوبوس و خودرو از ضریب جینی و منحنی لورنز استفاده شده است. نتایج نشان می دهد، مناطق مرکزی شهر اصفهان به دلیل تراکم بالای کاربری و امکانات حمل ونقل (ایستگاه ها و خطوط متنوع حمل ونقل همگانی) پتانسیل دسترسی بالاتری  نسبت به سایر مناطق دارند. درمجموع، دسترسی با حمل ونقل همگانی ضعیف تر از خودروی شخصی است و کمبود امکانات حمل ونقل همگانی منجر به افزایش نابرابری در دسترسی به این گونه نسبت به خودروی شخصی شده است.

Keywords:

دسترسی , حمل ونقل همگانی , هزینه های حمل ونقل , عدالت , کاربری درمانی , شهر اصفهان