بررسی و نقد رویکردها به فلسفه مدیریت آموزشی در اسلام

اسلامی سازی علوم، به خصوص علوم انسانی از ضرورت های جوامع اسلامی در دوران معاصر است. با توجه به این ضرورت، عده ای از محققان، در پی آن برآمده اند که کار را از اساس شروع کرده، ابتدا فلسفه های مضاف اسلامی، ازجمله فلسفه مدیریت آموزشی در اسلام را سامان دهند؛ زیرا از آنجا که دیدگاه های مختلف راجع به «فلسفه»، «رابطه دین و فلسفه» و «منابع معرفت» وجود دارد، دیدگاه های متفاوت، به فلسفه مدیریت آموزشی در اسلام به وجود آمده است. سوال اصلی تحقیق پیش رو این است که چه رویکردهایی نسبت به فلسفه مدیریت آموزشی در اسلام وجود دارد؟ بررسی و نقد این رویکردها می تواند نقاط قوت و ضعف آن ها را نشان داده و به ارائه نگاه جامع تر منجر شود. در این مقاله که با روش توصیفی- تحلیلی تدوین شده، چهار رویکرد مهم به فلسفه مدیریت آموزشی در اسلام موردبررسی و نقد قرار گرفته و درنهایت به این نتیجه رسیده است که اولا برای تدوین فلسفه مدیریت آموزشی در اسلام، باید منبع اصلی آن منابع اسلامی (قرآن، سنت و عقل) باشد؛ ثانیا از علوم عقلی اسلامی، هم به لحاظ روش و هم به لحاظ محتوا استفاده شایان شود؛ ثالثا باب تعامل فعال و حقیقت جویانه با دیگر مکاتب فکری باز باشد؛ رابعا با توجه به بین رشته ای بودن این علم، برای تدوین آن باید گشودگی روش شناختی را در پیش گرفت و از دست آوردهای معتبر علوم جدید، بهره برد. هرچند که روش اصلی، روش استنتاجی است که در ساماندهی فلسفه مدیریت آموزشی، به صورت های مختلف می توان از آن استفاده نمود.

Keywords:

منابع اسلامی , فلسفه , علوم جدید , مدیریت آموزشی , فلسفه مدیریت آموزشی , روش استنتاجی