رابطه تنظیم هیجان و خودکنترلی با اثربخشی یادگیری با نقش واسطه ای مهارت ارتباطی در دبیرستان های دخترانه شهر نورآباد ممسنی

هدف این پژوهش بررسی رابطه تنظیم هیجان و خودکنترلی با اثربخشی یادگیری با نقش واسطه ای مهارت ارتباطی در دبیرستان های دخترانه شهر نورآباد ممسنی است. در این پژوهش جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان دختر مقطعه دبیرستان شهر نوراباد ممسنی در سال تحصیلی ۹۶-۱۳۹۵ بود. که از میان ۲۸۰ دانش آموز مقطع سوم دبیرستان، ۱۶۲ نفر به روش نمونه گیری متناسب با حجم جامعه انتخاب شدند. ابزارگرداوری اطلاعات شامل ۴ پرسشنامه: ۱- پرسشنامه نظم جویی شناختی هیجان، ۲- پرسشنامه خود کنترلی تانجی، ۳- پرسشنامه مهارت های ارتباطی یارتون (۱۹۹۰) و ۴- پرسشنامه اثربخشی یادگیری کیم (۲۰۰۸) می باشد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و AMOS استفاده می-شود. نتایج معادله ساختاری حاکی از آن است که اثر غیر مستقیم شاخص خودکنترلی از طریق مهارت ارتباطی بر اثربخشی یادگیری به میزان (۳۱/۰) است. همچنین نتایج معادله ساختاری نشان داد که اثر غیر مستقیم شاخص تنظیم هیجان از طریق مهارت ارتباطی بر اثربخشی یادگیری به میزان (۱۱/۰) است. نتایج تحقیق نشان می دهد که اثر مستقیم شاخص تنظیم هیجان بر مهارت ارتباطی به میزان (۲۵/۰) است و اثر مستقیم شاخص خودکنترلی بر مهارت ارتباطی به میزان (۶۸/۰) است. همچنین اثر مستقیم شاخص تنظیم هیجان بر اثربخشی یادگیری به میزان (۱۷/۰) است و در نهایت اثر مستقیم شاخص خودکنترلی بر اثربخشی یادگیری به میزان (۳۸/۰) است.

Keywords:

تنظیم هیجان , خودکنترلی , اثربخشی یادگیری , مهارت ارتباطی , دبیرستان های دخترانه شهر نورآباد ممسنی